ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ (၅)
ဒီေန႔ဗိုလ္စီေကြးရဲ႕ေက်ာင္းကေနအေဆာင္ျပန္ခရီးဟာ၊ ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္စာရင္ ပိုၿပီးစိတ္ညစ္စရာေတြ ပါလာပါတယ္။ အမွန္ကဒီေန႔ တစ္ေန႔တည္းေတာ့မဟုတ္။ တနလၤာကစလို႔ေသာၾကာအထိဟာ၊ သူ႔အတြက္စိတ္ညစ္စရာေတြခ်ည္းပဲ။ သူတစ္ဦးတည္းျဖစ္ေနတာလား ဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္ျပန္။ အမ်ားစုက သူလိုကိုယ္လိုေတြခ်ည္းသာ။ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလံုးကို၊ လက္လွမ္းမီွသေလာက္ ေလ့လာမိေတာ့ လည္း ဒီအတိုင္းသာ။ ပြင့္ထြက္က်လာတတ္တဲ့ စကားလံုးေတြသာကြဲျပားမယ္။ ရင္တြင္းမွာရွိေနတာကေတာ့တပံုစံတည္း။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီအတူ တူ ေနလာခဲ့ၾက ပညာသင္ယူခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြပဲေလ ..။ အခ်င္းခ်င္း၊ ရယ္ျပၿပံဳးျပတာနဲ႔တင္၊ ရင္ဘတ္ႀကီးကို ေဖါက္ထြင္း ျမင္ ေနရသလိုပဲ။
ဒီမလာခင္႐ုရွားဘာသာစကားဆိုတာ၊ အနဲအက်ဥ္းေတာ့သင္ခဲ့ရေသးတယ္။ ဆရာကျမန္မာေတာင္မဟုတ္၊ ျမန္မာျပည္ကေနမိုင္ေပါင္း (4000) ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ႐ုရွားကလာတဲ့ ႐ုရွားစစ္စစ္ဆရာေတြ။ ဒီဆရာေတြကိုယ္တိုင္သင္ေပးခဲ့တဲ့ ႐ုရွားဘာသာစကားကိုသူတတ္ ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့တာပဲ။ ႐ုရွားလာခြင့္၊ အရည္အခ်င္းစစ္စာေမးပြဲေတြမွာ၊ က်န္တာေတာ့သူသိပ္နားမလည္။ ဒီ႐ုရွား ဘာသာစကားကေတာ့တစ္ခုအပါအ၀င္ပဲေလ။ သူႀကိဳးစားလို႔၊ ေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔သာ ဒီကိုလာေရာက္ပညာသင္ခြင့္ရေနတာပဲမဟုတ္လား။ သူ႔အရည္အခ်င္းကိုသူယံုခဲ့တယ္။ အဲဒီယံုၾကည္ခ်က္ဟာ၊ ဒီလိုေန႔မ်ဳိးမွာရင္ဘတ္ထဲကေနေျပးထြက္သြားသလိုပဲ။ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲဆက္ လုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့၊ အသိေလးက်န္ေနေသးလို႔၊ သူဆက္ေနႏိုင္ေသးတာပါ။ အဓိကကေတာ့ဒီမလာခင္တုန္းကေရာ၊ အခုလက္ရွိအခ်ိန္ မွာေရာ၊သင္ယူေနရတဲ့႐ုရွားဘာသာစကားသင္တန္းေၾကာင့္ပဲ။သူအခု စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနာက္က်ိရလြန္းတဲ့အေၾကာင္း အရင္းခံေတြဟာဘာ ေတြလဲ။ တေျဖးေျဖးသူ႔ကိုပိုၿပီး ယံုၾကည္လာေစတဲ့အခ်က္ေတြက၊ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက၊ ေတြခဲ့ဖူးတဲ့၊ ျပည္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ၿပီးတဲ့၊ ေနာင္ ေတာ္ေတြရဲ႕စကားေတြ၊ သူလက္ရွိဒီမွာ၊ ႀကံဳေန၊ ၾကားေနရတဲ့ ညည္းခ်င္းေတြေၾကာင့္ပဲ။ အရင္တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက ေလ့က်င့္ေရး သင္တန္းေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြထက္၊ ဒီ႐ုရွားဘာသာစကားက၊ သူ႔စိတ္ကိုပိုပင္ပန္းေစသလိုပါပဲ။
ကိုယ့္ထက္ေစာေရာက္ေနတဲ့သူတခ်ဳိ႕ကေတာ့၊ စိတ္မပ်က္ဖို႔ ၊ စိတ္ဓါတ္က်မသြားဖို႔၊ အားေပးၾကတာအမွန္ပါ။ သူတို႔ကိုေလ့လာၾကည့္မိ ေတာ့လည္း၊ ညည္းသာညည္းတယ္၊ အားလံုးလိုလိုကေတာ့ခပ္ေအးေအးေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ္သန္ရာ၊သန္ရာလုပ္ေနၾကတဲ့သူတို႔ကို ေတြ႕မိျပန္ေတာ့လည္း၊ အနည္းငယ္စိတ္သက္သာရာရျပန္ေရာ။ တစ္ဖက္ကလည္းသူေကာင္းေကာင္းသိေနတယ္။ ကြာဟလြန္းတဲ့ပညာ ေရးႏွစ္ခုကိုသူလြယ္လြယ္ဆက္စပ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာပဲ။ေနာက္ဆံုးဘြဲ႕ယူမဲ့အခ်ိန္ကိုေတာ့သူမေတြးရဲေသးတာအမွန္ပါ။
ဒီတပတ္ထဲ၊စေနေန႔မွာပဲ၊ ဗိုလ္ဂိုင္စီေကြးတို႔အုပ္စု၊ ဆပ္ကပ္သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းကဆရာေတြစီစဥ္ေပးတာပါ။ လက္ရွိသူတို႔ အုပ္စုကို႐ုရွားဘာသာစကားသင္ေပးေနတဲ့ဆရာေတြကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ေပးတာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက “ ဦးေမာင္ေမာင္ ”ဆပ္ကပ္ဆို တာေတာင္၊ အေဖေျပာျပလို႔ၾကားဖူးရတာ။ ဒီမွာဆပ္ကပ္ဆိုတာမ်က္ျမင္ေတြ႔ရေတာ့၊ သူမ်က္ေတာင္ခပ္မိရဲ႕လားမသိဘူး။ ဖ်ံေတြကစ လို႔၊ ေခြးနဲ႔ေၾကာင္၊ ျမင္းနဲ႔ေမ်ာက္၊ ဆိတ္နဲ႔ဘဲ အလယ္၊ ေနာက္ဆံုး ၊ ျခေသၤ့နဲ႔က်ားအထိပဲဆိုပါေတာ့။ က်န္တာေတြေတာ့သူ သိပ္စိတ္ မ၀င္စား။ က်ားေတြ ကမၻာလံုးေပၚလမ္းေလွ်ာက္တာကိုေတာ့ သူအရမ္းခိုက္မိ၊ ႀကိဳက္မိပါေရာ။ အလံုးႀကီးကသာလိမ့္သြားတယ္။ ကိုေရႊက်ား တို႔ကေတာ့သူ႔ကိုၾကာပြတ္႐ိုက္ခိုင္းေနတဲ့ က်ားထိမ္းပညာရွင္ကိုေရာ၊ သံဇကာတစ္ခ်ပ္ျခားထားတဲ့ အျပင္ဘက္က ပရိတ္သတ္ ကိုပါဟိန္း လိုက္ေဟာက္လိုက္နဲ႔။ ေအာက္က်မသြားဘူး။ သူအဲဒါကိုအသည္းစြဲျဖစ္မိတယ္။ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါသူ႔အတြက္..ပထမဆံုး မ်က္ျမင္ ကိုယ္ ေတြ႕ျဖစ္ေနတာကိုး။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဗိုလ္စီေကြး ႐ုရွားေတြကိုအထင္ႀကီးလာမိေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးသူမေနႏိုင္ေတာ့။ သူ႔နံေဘး မွာထိုင္ေနတဲ့သူဆရာမ“တာခ်ာနာ”ကိုသူတတ္သေလာက္ေမးၾကည့္မိတယ္။“ဆရာမေရ..ဒီလို ႐ိုင္းစိုင္းလြန္းတဲ့တရိစၧာန္ေတြကို ခိုင္းခ်င္ သလိုခိုင္းႏိုင္ေအာင္ဘယ္လိုမ်ားသင္ေပးထားပါသလဲ” ေပါ့။
ဆရာတပည့္ေတြဆိုေတာ့လည္း ကိစၥမရွိ၊ “တာခ်ာနာ” ကလည္း သူနားလည္ေအာင္ခုလိုအလြယ္ဆံုး အရွင္းဆံုး စကားလံုးေတြနဲ႔ျပန္ရွင္း တယ္။ “ငါတို႔မွာ.. သင္ၾကားေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔နည္းစံနစ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အခုမင္းတို႔အုပ္စုေတြထဲမွာ စာမလိုက္ႏိုင္သူေတြအမ်ား ႀကီးရွိတယ္မဟုတ္လား။....ဒါေပမယ့္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ .....ငါတို႔က ဘယ္သူ႔ကိုဘယ္လို သင္ေပးရမလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ မင္းတို႔ သင္ေနရတာက Intensive Course ေလ။ အခုဆပ္ကပ္ထဲကအေကာင္ေတြကိုေတာင္ငါတို႔ရေအာင္သင္ႏိုင္တယ္။ ခက္တာက ငါစာသင္ ေနတာၾကာၿပီ။ မင္းတို႔လိုအေျခအေနမ်ဳိးကို တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးတာအမွန္ပဲ။..ေကာင္းၿပီေလ..ထားလိုက္ပါ။ ငါတို႔ဆက္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ ”
ဗိုလ္စီေကြး စိတ္၀င္တစား ဆက္ၾကည့္ပါတယ္။ ဆပ္ကပ္ပြဲရဲ႕ စုစုေပါင္းျပသခ်ိန္ဟာ (၂) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိတယ္။ ပြဲၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ထိ သူ႔ေခါင္းထဲကေန ဆရာမ “တာခ်ာနာ” ေျပာခဲ့တာေတြထြက္မသြားေသးဘူး။ ျပန္တဲ့လမ္းတေလွ်ာက္လံုးလည္း သူေတြးလာခဲ့တာပဲ။ ထူး ဆန္းသလိုျဖစ္ေနတာက .. ၊ ဆရာမ “ တာခ်ာနာ” စကားၾကားရၿပီးကတည္းက၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မေန႔ကလိုျဖစ္မေနေတာ့တာပဲ။
ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္။ သူေတြးတယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲအေျဖရသလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ သူဒီေနရာေရာက္ေနရတယ္ဆိုကတည္းက၊ ဒီအလုပ္ ကိုၿပီးေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုအခက္အခဲေပၚလာပါေစ၊ သူ႔မွာအျခားေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမရွိ။ “တာခ်ာနာ” အားေပးသလို၊ သူဒီ မွာဘာသာစကားကိုမတတ္တတ္ေအာင္သင္ယူရမွျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔သင္ယူရ၊သင္ယူရ၊ သူ႔အတြက္ေတာ့အေရးမႀကီးေတာ့။ ဘာ သာစကား ေကာင္းေကာင္းတတ္မွ သူေရွ႕ဆက္အလုပ္လုပ္လို႔ရမယ္။ ဒီစေနမွာေတာ့ ဗိုလ္စီေကြးတစ္ေယာက္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာေန႔ေတြတုန္းကေလာက္ စိတ္ပ်က္ျခင္းမ်ဳိးမျဖစ္မိေတာ့။ စေနေန႔ကလည္းျဖစ္၊ ပြဲၾကည့္ရာကလည္းျပန္လာတာဆိုေတာ့၊ သူဆံုး ျဖတ္လိုက္တယ္။ မေန႔ကမလုပ္ရေသးတဲ့ အိမ္စာအေၾကြးေတြ မနက္ျဖန္မွလုပ္ေတာ့မယ္ ... ဟု ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ၊ ဗိုလ္ဂိုင္စီေကြးတစ္ ေယာက္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီမလာခင္႐ုရွားဘာသာစကားဆိုတာ၊ အနဲအက်ဥ္းေတာ့သင္ခဲ့ရေသးတယ္။ ဆရာကျမန္မာေတာင္မဟုတ္၊ ျမန္မာျပည္ကေနမိုင္ေပါင္း (4000) ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ႐ုရွားကလာတဲ့ ႐ုရွားစစ္စစ္ဆရာေတြ။ ဒီဆရာေတြကိုယ္တိုင္သင္ေပးခဲ့တဲ့ ႐ုရွားဘာသာစကားကိုသူတတ္ ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့တာပဲ။ ႐ုရွားလာခြင့္၊ အရည္အခ်င္းစစ္စာေမးပြဲေတြမွာ၊ က်န္တာေတာ့သူသိပ္နားမလည္။ ဒီ႐ုရွား ဘာသာစကားကေတာ့တစ္ခုအပါအ၀င္ပဲေလ။ သူႀကိဳးစားလို႔၊ ေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔သာ ဒီကိုလာေရာက္ပညာသင္ခြင့္ရေနတာပဲမဟုတ္လား။ သူ႔အရည္အခ်င္းကိုသူယံုခဲ့တယ္။ အဲဒီယံုၾကည္ခ်က္ဟာ၊ ဒီလိုေန႔မ်ဳိးမွာရင္ဘတ္ထဲကေနေျပးထြက္သြားသလိုပဲ။ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲဆက္ လုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့၊ အသိေလးက်န္ေနေသးလို႔၊ သူဆက္ေနႏိုင္ေသးတာပါ။ အဓိကကေတာ့ဒီမလာခင္တုန္းကေရာ၊ အခုလက္ရွိအခ်ိန္ မွာေရာ၊သင္ယူေနရတဲ့႐ုရွားဘာသာစကားသင္တန္းေၾကာင့္ပဲ။သူအခု စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနာက္က်ိရလြန္းတဲ့အေၾကာင္း အရင္းခံေတြဟာဘာ ေတြလဲ။ တေျဖးေျဖးသူ႔ကိုပိုၿပီး ယံုၾကည္လာေစတဲ့အခ်က္ေတြက၊ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက၊ ေတြခဲ့ဖူးတဲ့၊ ျပည္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ၿပီးတဲ့၊ ေနာင္ ေတာ္ေတြရဲ႕စကားေတြ၊ သူလက္ရွိဒီမွာ၊ ႀကံဳေန၊ ၾကားေနရတဲ့ ညည္းခ်င္းေတြေၾကာင့္ပဲ။ အရင္တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက ေလ့က်င့္ေရး သင္တန္းေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြထက္၊ ဒီ႐ုရွားဘာသာစကားက၊ သူ႔စိတ္ကိုပိုပင္ပန္းေစသလိုပါပဲ။
ကိုယ့္ထက္ေစာေရာက္ေနတဲ့သူတခ်ဳိ႕ကေတာ့၊ စိတ္မပ်က္ဖို႔ ၊ စိတ္ဓါတ္က်မသြားဖို႔၊ အားေပးၾကတာအမွန္ပါ။ သူတို႔ကိုေလ့လာၾကည့္မိ ေတာ့လည္း၊ ညည္းသာညည္းတယ္၊ အားလံုးလိုလိုကေတာ့ခပ္ေအးေအးေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ္သန္ရာ၊သန္ရာလုပ္ေနၾကတဲ့သူတို႔ကို ေတြ႕မိျပန္ေတာ့လည္း၊ အနည္းငယ္စိတ္သက္သာရာရျပန္ေရာ။ တစ္ဖက္ကလည္းသူေကာင္းေကာင္းသိေနတယ္။ ကြာဟလြန္းတဲ့ပညာ ေရးႏွစ္ခုကိုသူလြယ္လြယ္ဆက္စပ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာပဲ။ေနာက္ဆံုးဘြဲ႕ယူမဲ့အခ်ိန္ကိုေတာ့သူမေတြးရဲေသးတာအမွန္ပါ။
ဒီတပတ္ထဲ၊စေနေန႔မွာပဲ၊ ဗိုလ္ဂိုင္စီေကြးတို႔အုပ္စု၊ ဆပ္ကပ္သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းကဆရာေတြစီစဥ္ေပးတာပါ။ လက္ရွိသူတို႔ အုပ္စုကို႐ုရွားဘာသာစကားသင္ေပးေနတဲ့ဆရာေတြကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ေပးတာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက “ ဦးေမာင္ေမာင္ ”ဆပ္ကပ္ဆို တာေတာင္၊ အေဖေျပာျပလို႔ၾကားဖူးရတာ။ ဒီမွာဆပ္ကပ္ဆိုတာမ်က္ျမင္ေတြ႔ရေတာ့၊ သူမ်က္ေတာင္ခပ္မိရဲ႕လားမသိဘူး။ ဖ်ံေတြကစ လို႔၊ ေခြးနဲ႔ေၾကာင္၊ ျမင္းနဲ႔ေမ်ာက္၊ ဆိတ္နဲ႔ဘဲ အလယ္၊ ေနာက္ဆံုး ၊ ျခေသၤ့နဲ႔က်ားအထိပဲဆိုပါေတာ့။ က်န္တာေတြေတာ့သူ သိပ္စိတ္ မ၀င္စား။ က်ားေတြ ကမၻာလံုးေပၚလမ္းေလွ်ာက္တာကိုေတာ့ သူအရမ္းခိုက္မိ၊ ႀကိဳက္မိပါေရာ။ အလံုးႀကီးကသာလိမ့္သြားတယ္။ ကိုေရႊက်ား တို႔ကေတာ့သူ႔ကိုၾကာပြတ္႐ိုက္ခိုင္းေနတဲ့ က်ားထိမ္းပညာရွင္ကိုေရာ၊ သံဇကာတစ္ခ်ပ္ျခားထားတဲ့ အျပင္ဘက္က ပရိတ္သတ္ ကိုပါဟိန္း လိုက္ေဟာက္လိုက္နဲ႔။ ေအာက္က်မသြားဘူး။ သူအဲဒါကိုအသည္းစြဲျဖစ္မိတယ္။ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါသူ႔အတြက္..ပထမဆံုး မ်က္ျမင္ ကိုယ္ ေတြ႕ျဖစ္ေနတာကိုး။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဗိုလ္စီေကြး ႐ုရွားေတြကိုအထင္ႀကီးလာမိေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးသူမေနႏိုင္ေတာ့။ သူ႔နံေဘး မွာထိုင္ေနတဲ့သူဆရာမ“တာခ်ာနာ”ကိုသူတတ္သေလာက္ေမးၾကည့္မိတယ္။“ဆရာမေရ..ဒီလို ႐ိုင္းစိုင္းလြန္းတဲ့တရိစၧာန္ေတြကို ခိုင္းခ်င္ သလိုခိုင္းႏိုင္ေအာင္ဘယ္လိုမ်ားသင္ေပးထားပါသလဲ” ေပါ့။
ဆရာတပည့္ေတြဆိုေတာ့လည္း ကိစၥမရွိ၊ “တာခ်ာနာ” ကလည္း သူနားလည္ေအာင္ခုလိုအလြယ္ဆံုး အရွင္းဆံုး စကားလံုးေတြနဲ႔ျပန္ရွင္း တယ္။ “ငါတို႔မွာ.. သင္ၾကားေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔နည္းစံနစ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အခုမင္းတို႔အုပ္စုေတြထဲမွာ စာမလိုက္ႏိုင္သူေတြအမ်ား ႀကီးရွိတယ္မဟုတ္လား။....ဒါေပမယ့္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ .....ငါတို႔က ဘယ္သူ႔ကိုဘယ္လို သင္ေပးရမလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ မင္းတို႔ သင္ေနရတာက Intensive Course ေလ။ အခုဆပ္ကပ္ထဲကအေကာင္ေတြကိုေတာင္ငါတို႔ရေအာင္သင္ႏိုင္တယ္။ ခက္တာက ငါစာသင္ ေနတာၾကာၿပီ။ မင္းတို႔လိုအေျခအေနမ်ဳိးကို တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးတာအမွန္ပဲ။..ေကာင္းၿပီေလ..ထားလိုက္ပါ။ ငါတို႔ဆက္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ ”
ဗိုလ္စီေကြး စိတ္၀င္တစား ဆက္ၾကည့္ပါတယ္။ ဆပ္ကပ္ပြဲရဲ႕ စုစုေပါင္းျပသခ်ိန္ဟာ (၂) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိတယ္။ ပြဲၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ထိ သူ႔ေခါင္းထဲကေန ဆရာမ “တာခ်ာနာ” ေျပာခဲ့တာေတြထြက္မသြားေသးဘူး။ ျပန္တဲ့လမ္းတေလွ်ာက္လံုးလည္း သူေတြးလာခဲ့တာပဲ။ ထူး ဆန္းသလိုျဖစ္ေနတာက .. ၊ ဆရာမ “ တာခ်ာနာ” စကားၾကားရၿပီးကတည္းက၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မေန႔ကလိုျဖစ္မေနေတာ့တာပဲ။
ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္။ သူေတြးတယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲအေျဖရသလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ သူဒီေနရာေရာက္ေနရတယ္ဆိုကတည္းက၊ ဒီအလုပ္ ကိုၿပီးေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုအခက္အခဲေပၚလာပါေစ၊ သူ႔မွာအျခားေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမရွိ။ “တာခ်ာနာ” အားေပးသလို၊ သူဒီ မွာဘာသာစကားကိုမတတ္တတ္ေအာင္သင္ယူရမွျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔သင္ယူရ၊သင္ယူရ၊ သူ႔အတြက္ေတာ့အေရးမႀကီးေတာ့။ ဘာ သာစကား ေကာင္းေကာင္းတတ္မွ သူေရွ႕ဆက္အလုပ္လုပ္လို႔ရမယ္။ ဒီစေနမွာေတာ့ ဗိုလ္စီေကြးတစ္ေယာက္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာေန႔ေတြတုန္းကေလာက္ စိတ္ပ်က္ျခင္းမ်ဳိးမျဖစ္မိေတာ့။ စေနေန႔ကလည္းျဖစ္၊ ပြဲၾကည့္ရာကလည္းျပန္လာတာဆိုေတာ့၊ သူဆံုး ျဖတ္လိုက္တယ္။ မေန႔ကမလုပ္ရေသးတဲ့ အိမ္စာအေၾကြးေတြ မနက္ျဖန္မွလုပ္ေတာ့မယ္ ... ဟု ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ၊ ဗိုလ္ဂိုင္စီေကြးတစ္ ေယာက္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားပါေတာ့တယ္။
သရဲနီတို႔ေပ်ာ္စံရာသို႔ --> (ပံုကိုႏွိပ္ေတာ္မူ)
No comments:
Post a Comment