One World His Dream

“ ေတာက္ .. ” ဟု မခ်ိတင္ကဲ အသံႀကီးျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေရရြတ္လိုက္သူကား ႏိုင္ငံေက်ာ္ အခုဘ၀ရွင္ မင္းတရားႀကီး ဘိုခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊျဖစ္၏။ ေနာက္ဘ၀၌ မည္သည့္ဘံုဘ၀တြင္ ရွင္သန္ရမည္လဲေတာ့ မသိ၊ ခုဘ၀ေတာ့ မေသႏိုင္လြန္းေသးသူႀကီးေလ။
(ေၾသာ္ .. အကုသိုလ္ မ်ားရျပန္ၿပီ)

အထက္ပါ “ ေတာက္ ” ဟူေသာ အာေမဋိတ္သံ ထြက္ေပၚရျခင္း အေၾကာင္းကား TV Screen ေပၚမွ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း၊ အား က်စိတ္၊ မနာလိုစိတ္၊ အားမလိုအားမရစိတ္၊ ၿပီးေတာ့ သိမ္ငယ္စိတ္၊ ေနာက္ဆံုး လူရာမ၀င္သလို ျဖစ္ေပၚလာရေသာ ခံစားမွဳအစုစုတို႔ ေပါင္းဆံု ဆက္စပ္သြားရာမွ ပါးစပ္ကပါ ထြက္ေတာ္မူသြားရျခင္းျဖစ္၏။

အမွန္ေတာ့ ဤလိုပြဲသဘင္အခမ္းအနားမ်ဳိးတြင္ သူသည္လည္း ပရိတ္သတ္ ဗိုလ္ပံုအလယ္တင့္တယ္စြာ ရွိေနသင့္သည္ မဟုတ္ေလာ။ အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္က ျပည့္ရွင္မင္းအေပါင္းကဲ့သို႔ ေၾကာင္လွ်ာသီး လည္စီး၍ျဖစ္ေစ၊ ေတာင္ရွည္ပုဆိုး တရႊမ္းရႊမ္းႏွင့္ ကတၱီပါ တိုက္ပံုအနက္ ေတာက္ေတာက္၀တ္ကာ ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္းေပါင္းအစေလး ညာခ်ၿပီး ပရိတ္သတ္အလယ္ ခန္႔ထည္စြာ ရွိေနခ်င္ စမ္းပါဘိ။ မိမိ တိုင္းျပည္ကိုယ္စားျပဳ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ အားကစားအေက်ာ္အေမာ္တို႔ ကြင္းထဲ ၀င္ေရာက္လာစဥ္ ၀င့္ထည္ ေမာ္ၾကြားစြာျဖင့္ ကင္မရာမင္းအေပါင္းတို႔၏ ႐ိုက္ခ်က္က မလြတ္ရေအာင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ဟန္ခ်ီ မာန္၀င့္ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ခ်င္၏။

ဤခံစားမွဳအေတြးတို႔ကား ယခုပီကင္းမွ တိုက္႐ိုက္လႊင့္ထုတ္ေနေသာ 2008 အိုလံပစ္ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားၾကည့္ေနရင္း ေပၚေပါက္လာရ ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ဟိုက one world one dream၊ သူကား one world my dream ျဖစ္ကာ ကုလားကားတစ္ကားစာမက ရွည္လ်ား ေထြ ျပားလွေသာ ထိုအခမ္းအနားႀကီးႏွင့္အတူ၊ ခံစားမွဳ အစံုစံု ရင္ခုန္ျခင္း ျပင္းစြာျဖင့္ ဒုတိယမၸိ “ ေတာက္” တစ္ခ်က္ ထပ္ေခါက္မိျပန္ေတာ့ သည္။

ထိုပြဲႀကီးက ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွပါသည္။ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာမ်ားျဖင့္ ဖန္တီး တည္ေဆာက္ထားပါသည္ဆိုေသာ စာဗူးေတာင္း အသိုက္ ပံုစံ Olympic Stadium ႀကီးကို ျမင္ေတြ႕ရသည္မွာ ေက်နပ္အားရစရာေကာင္းလွ၏။ ေနႏွင့္ဦး .. သူ႕အလွည့္က်မွ သပြတ္အူပံုစံ အတုယူ ကာ Naypyidaw Olympic Stadium ႀကီးတည္ေဆာက္ဖို႔ ဗိသုကာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ အေက်ာ္အေမာ္မ်ားကို ညႊန္ၾကားရဦးမည္ဟု ေတး မွတ္ထားလိုက္မိေသးသည္။ တ႐ုတ္ေတြ သံုးသည့္ မီး႐ွဴးမီးပမ္း အလွေဖါက္ျခင္းမွာလည္း အံ့ဘနန္း ရွိလွေပသည္။ ေနာက္ႏွစ္ တပ္မေတာ္ေန႔ အခမ္းအနား ဒင္နာလုပ္လွ်င္ ယခုတ႐ုတ္တို႔ဆီက နည္းနာေတာင္းရမည္။ ေနဦး .. နည္းနာတင္မဟုတ္၊ လူေတြပါငွားမွ..၊ ငါ့ ေကာင္ေတြက ပစ္ရ၊ ခတ္ရ၊ ေဖါက္ရ၊ ခြဲရမည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မိုးေပၚေထာင္ပစ္တတ္သူမ်ားမဟုတ္။ စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္ တည့္ တည့္ပဲ ပစ္သည္မဟုတ္လား။ မေတာ္ .. ညစာစားေနတုန္း မီးက်ည္တစ္ေတာင့္ေလာက္ သူ႕ရင္၀လာမွန္လွ်င္ လားပင္စင္ ရသြား ႏိုင္သည္ေလ။ မျဖစ္ေခ်.. ေတာ္ .. ေတာ္ ..။ အေတြးမ်ားကို ႐ုပ္သိမ္းေတာ္ မူလိုက္ပါသည္။

သူဆက္႐ွဳစားေတာ္မူသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ရွစ္ေလးလံုး ႏွစ္ပတ္လည္အခ်ိန္မေတာ္ႀကီးတြင္ ဘာမ်ား ထျဖစ္ေလမလဲဟု ေနာက္ေၾကာင္း မေအးရသည္ကလည္းရွိေသး။ တစ္ေနကုန္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးႀကီး မျဖစ္ခဲ့၍သာ ယခုလို TV ေရွ႕ ဖင္ေက်ာက္ခ်ေတာ္ မူႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။ ၾကည့္ စမ္းပါေတာ့။ တ႐ုတ္ကို ဒက္ဒီေခၚထားတာမမွား။ ဓနအင္အား၊ နည္းပညာပိုင္ဆိုင္မွဳ၊ လူသားအရင္းအျမစ္ ေပါၾကြယ္၀ျခင္း၊ အစရွိသည္ တို႔ကို အသံုးခ်ၿပီး တ႐ုတ္ဆိုတာ အဲသလိုမ်ဳိးဟု ကမၻာႀကီးအား ၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြား ေကာ့ျပလိုက္ေခ်ၿပီ (ရင္ဘတ္)။ ယခု ျမင္ေနရသည္မ်ားက အံ့မခန္းေတြခ်ည္း။ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အျမင့္စံဧကရာဇ္ ျဖစ္ေတာ္မူေနေပမယ့္ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ အိပ္မက္ထဲေတာင္ ထည့္မမက္ဖူးေသာ ျပကြင္းျပကြက္ေတြကား အင္မတန္မွ ရင္သပ္႐ွဳေမာ ျဖစ္ရေခ်ေတာ့သည္။

ကြင္းအလယ္ လူငယ္ေတြ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီၿပီး စည္မ်ားကို စည္းခ်က္ညီညီ ကိုယ္စီ႐ိုက္ခတ္ကာ ကျပသီဆိုသြားျခင္းကို သူႏွစ္သက္ေတာ္မူ လွ၏။ ေနာက္ႏွစ္ တပ္မေတာ္ေန႔ အခမ္းအနားတြင္ ငါ့ရဲေဘာ္ေတြကို ဘာဂ်ာမွဳတ္၍ ဗံုတီးၿပီး ခ်ီတက္အေလးျပဳခိုင္းရမည္။ ဟူဂ်င္ေတာင္ ေနရာတြင္ စိတ္ကူးျဖင့္ အခန္႔သားထိုင္ကာ ေတြးေနမိ၏။ ဧရာမစာရြက္လိပ္သ႑န္ မည့္သည့္အရာႀကီးမွန္း မသိသည့္ ေအာက္ခံ အျပား ႀကီးေပၚတြင္ ေနာက္ခံ ဂီတႏွင့္အတူ ပန္းခ်ီေရးျပသြားၾကသည္မ်ားေတာ့ သူသိပ္နားလည္ေတာ္ မမူေခ်။ ေတာင္တန္းလိုလို၊ ေတာလိုလို၊ ေနမင္းႀကီးေတာင္ပါလိုက္ေသး။ ဤနည္းပညာကား သူ႕အတြက္ သိပ္အသံုးမ၀င္ဟု အထင္ေရာက္မိ၏။ ေနာက္လာေသာ ထိပ္ပိုင္းကုဗပံု ရွည္ေမ်ာေမ်ာထိပ္တြင္ တ႐ုတ္စာထြင္းထားသည္မ်ားပါရွိသည့္ ေထာင္လိုက္ေသတၱာမ်ားျဖင့္ ေရလွိဳင္းပံုေဖၚျခင္း၊ အကၡရာစာလံုးသ႑န္ ထုဆစ္ျခင္းမ်ားကား ၾကည့္၍ေကာင္းလွေခ်၏။ မည္သည္အား ရည္ရြယ္ သ႐ုပ္ေဖၚသည္ကို မရွင္းလင္းေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတြင္ အဆိုပါ တံုးႀကီးမ်ား ေအာက္မွ လူမ်ားထြက္ေပၚလာသည္ကို ျမင္ရမွ တ႐ုတ္တို႔ နည္းပညာကို အထူးႏွစ္ၿခိဳက္သြားရ၏။ ေလးဘက္စလံုး အလံု ပိတ္ထားေသာ ထိုေသတၱာ ေထာင္ေထာင္ႀကီးမ်ားအတြင္းရွိ သ႐ုပ္ေဆာင္သူတို႔ကား အျပင္ဘက္ကို ျမင္ရ၏ေလာ၊ မျမင္ရဘူးေလာ ဟူ ကား သူမသိေခ်။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးလို ထပ္ျဖစ္လာေသာ္ သူ႕စစ္သားေတြအတြက္ ထို ေသတၱာမ်ဳိးအမ်ားႀကီး မွာယူထားရမည္။ သို႔မွသာ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာမွ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာႏိုင္မည့္ အုတ္ခဲက်ဳိးမ်ား၊ ဂ်င္ဂလိမ်ားႏွင့္ ဓါတ္ဆီပုလင္းမ်ားဒဏ္မွ ခံသာမည္မဟုတ္ေလာ။ (ပိုင္လိုက္သည့္ အႀကံ၊ သူေက်နပ္ေနမိ၏)

ေနာက္ထပ္တင္ဆက္သြားသည္မ်ားကို မ်က္စိကသာ ၾကည့္ေတာ္မူေန၏၊ အေတြးေတြကား လူကိုယ္တိုင္ မတက္ေရာက္၀ံ့သည့္ ဤလိုပြဲ မ်ဳိးကို ႏွေျမာတသျဖစ္မိေနျခင္းသာ။ ေနာက္ဆံုးျပကြက္ကိုေတာ့ သူသေဘာအက်ဆံုးျဖစ္သည္။ စက္လံုးႀကီးတစ္ခု ကြင္းေအာက္ေျခမွ ေျဖးညင္းစြာ တက္လာၿပီးလွ်င္ အထက္၀န္းက်င္တစ္ခြင္ကို အာကာသအသြင္ ဖန္တီးထားၿပီး တ႐ုတ္အာကာသ သူရဲေကာင္းမ်ားကား ေလဟာနယ္ထဲ လမ္းသလားေနၾကေတာ့၏။ မီးဆလိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိး၏ လွည့္စားဖန္ဆင္းခ်က္မ်ားေအာက္တြင္ စက္လံုးႀကီးမွာ ကမၻာလံုးႀကီး ျဖစ္သြားၿပီး၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္မ်ားကို တဖန္ျမင္ရျပန္၏။ ဤလို တယ္လီေဗးရွင္း အလံုးႀကီးေတြကို သူ႔နန္းေတာ္မွာ တပ္ဆင္ ရန္လည္း မေမ့မေလ်ာ့ တခါတည္း မွတ္သားလိုက္ပါသည္။ ၾကည့္ရင္းပင္ ကမၻာလံုးႀကီးထိပ္တည့္တည့္၌ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသား အဆိုေတာ္ႏွင့္ ဥေရာပသူ အမ်ဳိးသမီး အဆိုေတာ္တို႔ကား တ႐ုတ္သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို အဆြဲအငင္ အ႐ွိဳက္အပင့္မ်ားျဖင့္ ဟန္ပါပါ ဟဲေနေတာ့၏။ အလံုးႀကီး ေအာက္ဘက္ ေသခ်ာစြာ ေစငုၾကည့္မိေတာ့ သူလန္႔သြားသည္။ လူေတြ .. လူေတြ ..၊ ကမၻာလံုးႀကီးကို ပတ္ၿပီး ေဇာက္ထိုး မိုးေမွ်ာ္ ေျပးေန ၾကပါလား။ ငါကိုယ္ေတာ္ အလွည့္က်ရင္ေကာ၊ ဤကဲ့သို႔ ေျပးႏိုင္လႊားႏုိင္ပါ့မလားဟု ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးေနမိျပန္ပါေသးသည္။

မၾကာခင္ပဲ ကနဦးအစီအစဥ္မ်ား ၿပီးဆံုးပါသည္။ သူကား ဒက္ဒီတို႔ကို အထင္ႀကီး အားက်စိတ္မ်ား ဆထက္တံပိုး ျဖစ္ေပၚမိေတာ့၏။ အေဖေတာ္ထားတာ ငါမမွားေခ်ဘူးဟု ဒုတိယမၸိေတြးမိျပန္ေသးသည္။

မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ႏိုင္ငံတကာ အားကစားအဖြဲ႕မ်ား ကြင္းအတြင္း ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ ၀င္လာၾကပါသည္။ အစီအစဥ္အစတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းမွဳတို႔ျဖင့္ ေႏြးေထြးလ်က္ရွိေနပါသည္။ ထိန္ထိန္ညီး လင္းလက္ေတာက္ပေနေသာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွ အားကစားတစ္ဖြဲ႕ ၀င္လာတိုင္း အခမ္းအနားတက္ေရာက္လာသည့္ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံအႀကီးအကဲက ထ၍ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္၏။ တခ်ဳိ႕က အားပါးတရ၊ တခ်ဳိ႕ကား မွင္ႏွင့္ ေမာင္းႏွင့္။ အကယ္၍ မိမိသာတက္ေရာက္ခဲ့လွ်င္ေကာ…။

သူ႕စိတ္ကား ဤမွစၿပီး တမ်ဳိးတမည္ျဖစ္လာပါသည္။ ႏိုင္ငံအမည္ ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ အနီေရာင္တ႐ုတ္မေလး၏ ေနာက္မွ ကပ္ပါလာေသာ အလံေတြကို ၾကည့္ရသည္မွာလည္း မင္းၾတားႀကီး ေခြ်းပင္ထြက္ေတာ္မူ၏။ ႏိုင္ငံေပါင္း တစ္ရာခုႏွစ္ဆယ္ခန္႔ဆိုေတာ့ လည္း မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူၾကည့္မရသည့္ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေခ်၏။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ အေမရိကန္ေတြ။ ေသာက္ခ်ဳိးတစက္မွ မေျပဟု တိုးတိုးေရရြတ္မိသည္။ အားကစားသမား အင္အားကလည္း မနဲေခ်။ တ႐ုတ္ၿပီးလွ်င္ သင္းတို႔က အ မ်ားဆံုးျဖစ္ႏိုင္ေလာက္၏။ သူမေတြ႕ခ်င္ မျမင္ခ်င္ေသာ္ျငား အရဲစြန္႔ ၾကည့္မိသည္။ အမုန္းဆံုးကား ဟိုေကာင္မေလာက္ေလးမေလာက္ စားဘုရွ္တို႔ လင္မယားေပါ့။ ဤပြဲမတက္ခင္ကလည္း ထိုင္းမွာ သူ႕ကို ၾကပ္သြားေသးသည္။ မေန႔ကေဒါသတို႔ အရွိန္မေသခင္ အဲဒီလင္ မယား သူတို႔ အားကစားသမားေတြကို မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ေနၾကသည္မွာ TV screen ထဲမွေန၍ သူ႕ကိုေျပာင္ျပ ရန္စေနသည့္ ႏွယ္။ “ ေတာက္” ဟု တတိယအႀကိမ္ ေရရြတ္မိပါေတာ့၏။

ၿပီးေတာ့လည္း သူေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္မွာ တခ်ဳိ႕တိုင္းျပည္တို႔ အားကစားသမား ေစလႊတ္သည္မွာ သူ႕တိုင္းျပည္လိုပင္ အေရအတြက္ နည္းလွ၏။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ၀င္ေရာက္လာသည့္ ပံုစံမ်ားကအစ စည္းကမ္းမက်လိုက္ေလျခင္းေပါ့။ ပရိတ္သတ္ဘက္လွည့္ၿပီး မထီမဲ့ျမင္ ရီျပ၊ၿပံဳးျပေနတာမ်ား ငါဆိုလွ်င္ အၾကည္ညိဳပ်က္မွဳနဲ႔ ေသနတ္စာေကြ်းပစ္မိမွာဘဲ ဟူသတတ္။ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္က တိုင္းျပည္ကို စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ေသ၀ပ္ပိျပားေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္လာတာေလ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုးေတာင္ရွိၿပီေပါ့။

ႏိုင္ငံေပါင္း သံုးပံုႏွစ္ပံုေက်ာ္ၿပီးေတာ့မွ ဘ၀ရွင္မင္းၾတားႀကီး ေစလႊတ္ေတာ္မူေသာ ေရႊျမန္မာအားကစားသမားတို႔ ၀င္ေရာက္လာၾကပါ သည္။ ကြင္းတစ္ခုလံုး ဟိန္းထြက္လာသည့္ အဂၤလိပ္-တ႐ုတ္ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ေၾကျငာလိုက္သည္မွာလည္း သူေတာင္ လန္႔ျဖန္႔သြားမ တတ္ပင္။ “ ျမန္မာ .. ” ဆိုဘဲ။ အဖြဲ႕၀င္ စုစုေပါင္းရွစ္ဦးတိတိ။ ဒက္ဒီအိမ္သို႔ သူ႕မ်က္ႏွာေထာက္ထားၿပီး ေစလႊတ္ရျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အ သြားအျပန္ ေလယာဥ္စရိတ္ႏွင့္ အစုစုေပါင္းေသာ္ ကုန္က်မွဳမ်ားက ေဒၚလာေသာင္းသိန္း ဘယ္ေလာက္မ်ားရွိၿပီလဲမသိ။ ကြင္းထဲ သူတို႔၀င္ ေရာက္လာၿပီးတိုေတာင္းလွေသာစကၠန္႔ပိုင္းေလးမွာပင္ ကင္မရာျပကြက္မ်ား ေနာက္ဘက္သို႔အလွ်င္အျမန္ေရႊ႕ေျပာင္းသြားပါသည္။ ဟို၀န္ ေလး ေမာင္ဥာဏ္၀င္း တစ္ေယာက္ သူမ်ားေတြလို ထၿပီးႏွဳတ္ဆက္သလား၊ မလားဘူးဆိုတာေတာင္ မျမင္လိုက္ရေခ်။

ဘ၀ရွင္မင္းၾတားႀကီးကား ဤအခိုက္အတန္႔ေလးတြင္ အေတာ္ပင္တင္းေတာ္ မူသြားရသည္။ (ေရႊစိတ္ေတာ္ဆိုလိုျခင္းပါ)။ မီဒီယာသမားတို႔ ဘယ္အခ်ဳိးခ်ဳိးေလသနည္း၊ စစ္ခ်ီဟန္ျဖင့္ ဘယ္ညာဘယ္ညာ ေအာ္႐ံုမတတ္ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ ခ်ီတက္၀င္ေရာက္လာၾကေသာ မိမိအဖြဲ႕၀င္ မ်ား၏မ်က္ခြက္ေတြေတာင္ ေသခ်ာမေတြ႕လိုက္ရေသး။ ေနာက္မွ ကပ္လိုက္လာေသာ ဆြစ္ဇာလန္ အသင္းဆီသို႔ ကင္မရာျမင္ကြင္း ခ်က္ ခ်င္း ေျပာင္းသြားေလေတာ့သည္။ ေနာက္မေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ တင္းနစ္သမားဖယ္ဒရာဆိုသူကို အနီးကပ္ ထပ္ကာထပ္ကာ ျပေနေခ်ေတာ့ ၏။ သူကား တီဗြီေရွ႕ထိုင္ကာ နာလိုခံခက္အမ်က္ႀကီးစြာထြက္ေနေခ်ေတာ့သည္။

ဘ၀ရွင္မင္းၾတားႀကီးကား တႏံု႔ႏံု႔ျဖင့္ ေဒါမနႆပြားလိုက္၊ ကြ်ဲၿမီးတိုလိုက္ျဖင့္ တညစ္တည္းညစ္ေနပါသည္။ ကမၻာ့အလယ္မွာ မရွိတဲ့ အရွက္ ကြဲေပါင္းမ်ားလွၿပီျဖစ္သလို၊ ကမၻာမွာ ျမန္မာဆိုတာ ဤသို႔ပင္ရွိေခ်ေတာ့သည္ ဟု မိမိတိုင္းသူျပည္သားမ်ား အမွန္အတိုင္း သိျမင္ ကုန္ၾကမည္ကို စိုးရြံ႕လ်က္ရွိေန၏။

ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိမ္ရွင္တ႐ုတ္အဖြဲ႕ကြင္းလယ္မွာ ေနရာယူၿပီးမွသည္၊ ပြဲေတာ္က်င္းပေရး လူႀကီးလူေကာင္းမ်ားမွ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားျခင္း၊ အိုလံပစ္အလံလႊင့္တင္ျခင္း စသည္တို႔ကို စိတ္မသက္သာစြာျဖင့္ ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ တပါးသူတို႔အား ႏွဳတ္မွဖြင့္ေျပာရန္ အင္မတန္ ခက္ခဲလွေသာ မိမိစိတ္အတြင္းမွ အေျခအေနခံစားမွဳေပါင္းစုံတို႔ကိုလည္း ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျပန္လည္သံုးသပ္ေနမိ၏။ မိမိတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္သည္မွ စ၍ ငါးပါးေမွာက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ တိုင္းျပည္မွာ ယခုအခါသံဃာစင္ေရာ မယ္သီလရွင္ ဘီဒိုေတြပါမက်န္ ကြ်မ္းထိုးေမွာက္ခံု ျဖစ္လ်က္ရွိေန သည္။ မသိမဟုတ္၊ သိသိႀကီးႏွင့္ ခက္ေနသည္ကား အစားဘရိတ္ကို မအုပ္ႏိုင္ျခင္းပင္။ မိမိတို႔ နအဖတဖြဲ႕လံုး စားပံုမ်ဳိးကား “ ျမန္မာ့အစား ကမၻာကိုလႊမ္းရမည္” ဟူ၍ ယခင္ေဆာင္ပုဒ္အေဟာင္းကို ေျပာင္းပစ္ရမတတ္ ျဖစ္ေနေပသည္။ လိမ္နည္း၊ ခိုးနည္း၊ ၀ွက္နည္း၊ သတ္နည္း၊ တိုက္နည္း၊ လုနည္းတို႔သာ ယခုအိုလံပစ္တြင္ ထည့္သြင္းယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ရပါမူ မိမိတို႔ ဘိုခ်ဳပ္မ်ား ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ပါက ေရႊတံဆိပ္ခ်ိတ္ရန္ ေျမႀကီးလက္ခပ္မလြဲတည္း။ တကိုယ္တည္း ထပ္မံေရရြတ္မိ၏။

“ ဒီအိုလံပစ္က ငါတို႔ဂုဏ္ပ်က္တယ္ .. ”

အခ်ိန္လည္းေႏွာင္းၿပီ။ ဖင္လည္းေညာင္းၿပီ။ အေရးအႀကီးဆံုးအစီအစဥ္ကား ယခုမွစတင္ေခ်ၿပီ။ အိုလံပစ္မီး႐ွဴးတိုင္ ထြန္းညႇိျခင္းဆိုပါလား။ သူဆက္ၾကည့္၏။ အထူးအဆန္းေတာ့ မရွိပါ။ ယခင္ေတြကကဲ့သို႔ အားကစားသမားမ်ား တစ္ဦးခ်င္းစီမွ မီး႐ွဴးတိုင္အား ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ သယ္ေဆာင္သြားျခင္းပင္။ ေနာက္ဆံုး လက္ခံရယူသူက အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အားကစားသမားတစ္ဦး။ အားကစားပြဲစဥ္ တေလွ်ာက္ အၿမဲထြန္းညႇိထားမည့္ အဓိကမီး႐ွဴးတိုင္ႀကီးဆီသို႔ သူကလက္ဆင့္ကမ္း မီးကူးေပးရန္တာ၀န္က်သူ။ အျမင္ထူးသည့္အခ်က္မွာ အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္၏ ေက်ာဘက္တြင္ ေကာင္းကင္စက္သီးႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္း တန္းလန္းႀကီး..။ တ႐ုတ္ေတြက ေလထဲပ်ံတာ ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာပါသည္ ထင့္။ ေရွးေခတ္သိုင္းအေက်ာ္အေမာ္တို႔လို သူလည္းေလထဲပ်ံဦးမယ့္သေဘာ။

ၾကည့္ေနရင္းပင္ ထိုသူေလထဲ ခပ္ေျဖးေျဖး ေျမာက္တက္သြား၏။ ၿပီးေတာ့ ငွက္သိုက္အားကစား႐ံု အမိုး၏ အတြင္းဘက္နံရံကို ေျခကန္ ထားသည့္ဟန္ျဖင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပးပါေတာ့သည္။ သိုင္းဇာတ္ကားထဲ သိုင္းခ်သလိုမဟုတ္သည္ကေတာ့ စလိုးမိုးရွင္းျဖင့္ ေျပးေန ျခင္းပင္။ လက္တစ္ဘက္က မီးတိုင္ကိုင္၍ က်န္တစ္ဘက္က ေရွ႕ေနာက္အားယူလႊဲကာ ဟန္ပါပါေျပးေနပံုၾကည့္ၿပီး တ႐ုတ္ေတြေတာ့မသိ၊ သူကား ပါးစပ္အေဟာင္းသားပင္ျဖစ္ေနမိသည္။ ေလထဲ၌ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို အမိုးေစာင္းအလိုက္ ေျခကန္ ကိုယ္ေဖါ့ေျပးေနပံုကား ၾကည့္၍ ေကာင္းလွပါေတာ့သည္။

ကြင္းတစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ ေျပးသည္ဟုသူထင္ပါသည္။ ဧရာမမီး႐ွဴးတိုင္ႀကီးဆီသို႔အေရာက္တြင္ ေလထဲတန္းလန္းခ်ိတ္ထားေသာ သတၱဳ ပိုက္လံုးတစ္လံုး အနီးတြင္ သူပါတန္းလန္းႀကီး ရပ္သြား၏။ ခဏမွ်ၿငိမ္သက္ေနၿပီး အဆိုပါပိုက္လံုးကို လက္ထဲမွ မီးတိုင္ငယ္ျဖင့္ တို႔ထိမီး ကူးေပးလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ မီးေတာက္ႀကီးမွာ ပိုက္တစ္ေလွ်ာက္ အရွိန္ေကာင္းစြာျဖင့္ ခ႐ုပတ္ေခြပံုသ႑န္အတိုင္း အထက္သို႔ ေလာင္တက္သြားေလသည္။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ အိုလံပစ္မီးတိုင္ႀကီးမွာ မီးထြန္းညႇိၿပီးသားျဖစ္သြားၿပီး ေကာင္းကင္သို႔တိုင္ အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ ေတာက္ေလာင္လွ်က္ရွိေနေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အတြင္းေဆာင္ထဲမွ မိဘုရားေခါင္ႀကီးထြက္လာကာ ၾကင္ယာေတာ္ မင္းၾတားႀကီးအား တစ္ခ်က္မွ် ငဲ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး တဖန္ TV ဖန္သားျပင္ေပၚသို႔ အၾကည့္ေရာက္သြားေလ၏။ စူးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ခဏမွ်အၾကာတြင္ ..

“ ဟယ္ ..၊ လွလိုက္တဲ့ မီးေတာက္ႀကီး၊ ဟို .. နမေတာ္ (အဲေလ ..) ႏွမေတာ္တို႔ တီဗြီကျပတဲ့ ရဲတံခြန္တို႔ ..၊ ေရႊသဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕စီမံကိန္း တို႔ကေန ႐ွိဳ႕ထားတဲ့ အတိုင္းပဲေနာ္ .. ေမာင္ ေတာ္ .. ” ဟူသတတ္။

ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးမွာ ၾကင္ယာေတာ္ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ မိန္းေမာေနရာမွ လန္႔ႏိုးလာသူကဲ့သို႔ သူ႕ထံတခ်က္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ ေလသည္။

“ သူတို႔႐ွိဳ႕ထားတဲ့ ဒီမီးတိုင္က ဂက္စ္ေတြက ႏွမေတာ္တို႔ဆီကဟာေတြ ျဖစ္ရင္ျဖစ္ေနမွာ ေမာင္ေတာ္ရဲ႕ .. ”

ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာ္ ဘ၀ရွင္မင္းၾတားႀကီးမွာ မ်က္လံုးအစံုျပဴးက်ယ္သေယာင္ ျဖစ္လာၿပီး ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ႏွဳတ္မွလည္း ..

“ ဟား .. ဟား .. ဒို႔ျမန္မာေတြ ဂုဏ္ပ်က္စရာ မရွိဘူးကြ။ ဟား .. ဟား .. ဒီအိုလံပစ္ဖြင့္ပြဲက ဒို႔ေၾကာင့္ပြင့္ရတာ .. ျမန္မာဂက္စ္ေၾကာင့္ ..၊ ဂုဏ္ယူရမယ္ ..၊ ဂုဏ္ယူရမယ္ .. ဟား ဟား ဟား … ”

ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ဟစ္ေၾကြးလိုက္ပါေတာ့သတည္း ။ ။