ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ (၆)
ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ .. ဗိုလ္စီေကြးေစ်းသြားရမယ္။ ဒီေန႔ခ်က္ျပဳတ္ေရးတာ၀န္က်တဲ့ေကာင္ေတြကေတာ့ႏွပ္ေနတုန္းေနမွာေပါ့။ သူနဲနဲမနာ လိုျဖစ္မိေသး။မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ကိုယ္လည္းကိုယ့္အလွည့္တုန္းကသူတို႔လိုအိပ္ေနခဲ့တာပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာဒီ႐ုရွားေရာက္ေတာ့မွအိပ္ ေရး၀၀အိပ္ေနၾကရတာ။ သူမထခ်င္ပဲထလိုက္ရေတာ့တယ္။ အခ်ိန္ကလည္းၾကည့္ဦး၊ မြန္းလြဲေနၿပီ။သြားရမွာကရထားႏွစ္ဆင့္ေျပာင္း စီးရမွာ။ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္။ ဗီယက္နမ္ေစ်းေလာက္ဆိုေတာ္ေသး။ ဒါေပမယ့္အခုသြားမယ့္ေစ်းမွာကေပါေပါမ်ားမ်ားရတယ္။
ေမာ္စကိုေရာက္ၾကည့္ျမင္တိုင္သီရိမဂၤလာေစ်း လို႔ေတာင္ေျပာလို႔ရမယ္ထင္ပါ့။ သီရိမဂၤလာေစ်းနဲ႔မတူတာကေတာ့၊ အဲဒီမွာအသီးအရြက္ သာမက အိုးခြက္ပန္းကန္၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္း၊ အေျခာက္အျခမ္းအကုန္၀ယ္လို႔ရတယ္။ တူတာကေတာ့ခါးပိုက္ႏွိဳက္ရွိသဗ်။ ႐ုရွားေတာင္ ပိုင္းကလာတဲ့မြတ္စလင္ေတြေပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ရဲလည္းေပါတယ္။ ဟိုတုန္းကေရာက္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသား ပိုင္အိုနီးယားေတြ ေကာင္းမွဳေၾကာင့္၊ သူတို႔လည္းဒီေစ်းပဲ အားကိုးရတာ။ ေ၀းေပမယ့္ေစ်း၀ယ္လို႔ေကာင္းတယ္၊တန္လည္းတန္တယ္။ သြားသာသြားရတာ၊ ၾကားဖူးထားတာလည္းရွိေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြ အဲဒီေစ်းမွာခါးပိုက္ႏွိဳက္ခံရဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ရဲေငြညႇစ္တာလည္းခံရဖူး တယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကရွားရွားပါးပါး အ၀ါေရာင္အသားအေရပိုင္ရွင္ေရႊျမန္မာေတြကိုရဲကဖမ္းၿပီးေငြညႇစ္ေရာ။ ဒါေပမယ့္အမွန္ အကန္ပတ္(စ္)ပို႔ ျပႏိုင္ေတာ့၊ ညစ္ၿပီးရဲကားနဲ႔ဘယ္ေနရာမွန္းမသိတင္ေခၚသြား။ ၿပီးေတာ့မွေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ခ်ထားခဲ့လိုက္ေတာ့၊ အဲဒီ ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြ Taxi ငွားျပန္ရရွာတယ္။ ရဲေတာင္းတဲ့႐ူဘယ္(လ္)-၂၀၀ ေလာက္မေပးမိေတာ့၊ ကားကို ၃၀၀ ေပးစီးၿပီးမွကိုယ့္ ေနရာကိုျပန္ေရာက္တယ္။သူကေတာ့အခုထက္ထိတစ္ခါမွမႀကံဳရေသး။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သတိေတာ့ထားမွ။
အင္း .. မသြားမျဖစ္ေတာ့လည္းသြားရမွာေပါ့ေလ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကလခ ပဲေပးထားတာ။ ကိုယ့္၀မ္းကိုကိုယ့္ဘာသာပဲခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ ၿပီးျဖည့္ရမွာ။ သူအသီးအရြက္ေလးလည္းစားခ်င္ေသးတာကိုး။ နီးနီးနားနား၊ ရမ္(မ္) စတိုးလိုေနရာ၊ ဗီယက္နမ္ေစ်းလိုေနရာမွာ၀ယ္ရင္ ေတာ့ရပါရဲ႕။ သူေဌးမားကက္ဆိုေတာ့တစ္ႀကိမ္တည္းနဲ႔လန္႔ေနၿပီ။ ရမ္(မ္)စတိုးဆိုတာကလည္းေဗာ္(ဒ္)ကာနဲ႔ဘီယာအကဒ္လိုက္ပဲ၀ယ္ ေသာက္လို႔ေကာင္းတဲ့မားကက္ႀကီး၊ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ့စိန္ေတာင္၀ယ္လို႔ရတဲ့ေနရာ။ ေရွ႕လဆိုရင္ဒီမွာ ေရႊလိေမၼာ္လို၊ လိေမၼာ္သီး အလံုးေသးေသးေလးေတြနဲ႔၊ ပန္းသီးခ်ဥ္ခ်ဥ္ေတြပဲစားရေတာ့မွာ။ ငွက္ေပ်ာသီးေတာင္ အီေကြေဒါ ကေန အင္ပို႔(တ္) လုပ္ရ တဲ့ကို႐ုရွား ေတြရယ္..ဒံုးပ်ံေတြလႊတ္ေနတယ္။ အပ္တို႔၊ ေဘာ(လ္)ပင္ တို႔ေတာင္ထုတ္လုပ္ဖို႔မစဥ္းစားတဲ့သူတို႔ေတြ၊ ေဆာင္းတြင္းႀကီးရွင္ေအာင္စိုက္ ႏိုင္တဲ့စိုက္ပ်ဳိးေရးသုေတသနလုပ္ဖို႔လည္း စိတ္မ၀င္စားဘူးထင္ပါ့။ သူမ်ားကိုလက္နက္ေရာင္းစားဖို႔ေလာက္ပဲေတြးေနတာေလ။ သူက လည္းငွက္ေပ်ာသီးဆိုအေသႀကိဳက္။ညဘက္ငွက္ေပ်ာသီးစားၿပီး၊မနက္အိပ္ယာထသေဘၤာသီးေလးေလြးလိုက္ရရင္၀မ္းမွန္ၿပီး၊ က်န္းမာ တယ္တဲ့။ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ကေတာ့၊ “မနက္သေဘၤာ၊ ညငွက္ေပ်ာ” ဆိုတဲ့အတိုင္းေနထိုင္စားေသာက္ၿပီး တိုင္းျပည္တာ၀န္ေက်ျပြန္စြာထမ္း ေဆာင္ခဲ့တာပဲ။
ဒီေမာ္စကိုကို ေရာက္စကေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကိုပညာရွင္တစ္ဦးအေနနဲ႔ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆို ၿပီးေလ။ လူႀကီးေတြကေတာ့ေျပာတာပဲ။ ဒီမစ္ရွင္ ကိုတကယ္ထူးခၽြန္တဲ့ လက္ေရြးစင္ အရာရွိေတြ ေရြးခ်ယ္ၿပီးေစလႊတ္တာဆိုေတာ့ကာ၊ နဲနဲေတာ့ ၾကြမိတာေပါ့။ ေသြး ..ေျပာတာပါ။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္တဲ့အခါ .. ဘာတဲ့ .. ေရာမေရာက္ရင္ေရာမလိုက်င့္ရမယ္ဆိုလား..။ ေခါင္း ထဲေတာ့႐ိုက္ထည့္ေပးလိုက္တာပဲ။ အားလံုးေတာ့လည္းမမွတ္မိ။ အဲဒါေၾကာင့္သူ ရတဲ့ လခ ကိုအကုန္သံုးတယ္။ စားတယ္၊ ေသာက္ တယ္။သိပ္ၿပီးကပ္စီးကုပ္မေနဘူး။ အဲ.....ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့၊ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြလို၊ ကြန္ျပဴတာေတြ၊ အင္တာနက္ ေတြအပိုင္သံုးခ်င္လာတယ္။ကြန္ျပဴတာကိုေတာ့ဟိုမွာကတည္းကေက်ာင္းမွာသံုးဖူးပါတယ္။အင္တာနက္ကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေ၀းတာေပါ့။ ဒီေရာက္ေတာ့သူဒါကိုအရမ္းပဲစိတ္၀င္စားမိလာတယ္။ သူ႔မ်က္စိထဲမွာအားလံုးအသစ္အဆန္းႀကီးပဲကိုး။ ႀကိဳးစားရင္ၾကင္ယာေတာင္ရႏိုင္ တယ္ဆိုတာ၊ သူ႔မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕။ သူ စၿပီးစဥ္းစားေတာ့တယ္။ ဒီအတုိင္းသံုးေနလို႔ေတာ့မျဖစ္။ စုမွ ..... ၀ယ္မွ ...။
သူေခၽြတာေရး စအေကာင္အထည္ေဖၚပါေတာ့တယ္။ စားတာေသာက္တာကအစေပါ့ေလ။ ပထမဆံုးလုပ္ျဖစ္တာက .. စိတ္တူကိုယ္တူ နီးစပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စုၿပီးခ်က္စားတဲ့နည္းပဲ။ စလုပ္တဲ့လမွာပဲအက်ဳိးသက္ေရာက္မွဳကသိသာလာတယ္။ အရင္တုန္းကလိုေက်ာင္း ကအျပန္မွလိုအပ္တာေလးေတြ၀ယ္ျခမ္းၿပီး၊ အေဆာင္ကိုေရာက္၊ ဟာေနတဲ့ဗိုက္ကို၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏြားႏို႔နဲ႔ေပါင္မုန္႔ တစ္ခုခု ျဖစ္ျဖစ္၊ အဆင္ေျပသလိုစားေသာက္တဲ့ပံုစံေတြ ဇယားေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။ ဟိုတုန္းကဆိုေက်ာင္းမွာပဲ၊ မုန္းစားခ်ိန္မွာတစ္ခုခု၀ယ္စား တာေလ။အဆာေျပ..(ခ်ား)လို႔ေခၚတဲ့လက္ဘက္ရည္ပူပူတစ္ခြက္နဲ႔၊ ေဟာ့ေဒါ့တစ္ခုေလာက္စားလိုက္ရင္အနဲဆံုးတစ္ေဒၚလာရဲ႕သံုးပံုတစ္ ပံုေလာက္ ကုန္ၿပီ။ ေက်ာင္းကင္တင္းမွာ ၀ယ္စားရင္ေတာ့၊ ႐ုရွားေက်ာင္းသားေတြစားသလို မစားနဲ႔ဦး။ ေပသီးတြက္ၿပီးစားရင္ေတာင္၊ ေဒၚလာ၀က္ေလာက္ကုန္ၿပီ။အဲဒီကင္တင္းကိုသူအၿမဲေရာက္တယ္၊စားလည္းစားတယ္။ ဗမာပါးစပ္နဲ႔ကိုက္တာဆိုလို႔၊ ထမင္းနဲနဲကိုအသား မ်ားမ်ားနဲ႔ေၾကာ္ထားတဲ့၊ ထမင္းေၾကာ္လို႔ပဲဆိုပါေတာ့၊ အဲဒါတစ္မ်ဳိးပဲသူခံတြင္းေတြ႕တယ္။ ေန႔တိုင္းလိုလို၀ယ္စားေတာ့၊ အခုမွသူျပန္ ေတြးမိတယ္၊ မကိုက္ေရးခ်ာမကိုက္ပါလား။ ႏွေျမာလိုက္တာ။
အခုေနာင္ေတာ္စီနီယာႀကီးမ်ားရဲ႕နည္းအတိုင္း၊ စုခ်က္စားေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ကေတာ္ေတာ္သက္သာေပတာကိုး။ တခ်ဳိ႕လည္း၊ ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္တစ္ဦးတည္းခ်က္စားၾကတာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အမ်ားနဲ႔စုၿပီးေပါင္းစားႏိုင္ရင္ေတာ့တြက္ေခ်ကိုက္တယ္။ ႐ုိက္(စ္)ကြတ္ကာ ရွားတဲ့ဒီေနရာမွာ .. ေတာ္ေတာ္လည္း အက်ဳိးရွိပါေပတယ္။ လကုန္ရင္ စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္၊ ႐ူဘယ္(လ္) 1500 ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုရင္ အစြမ္း ကုန္ပဲ။ တြက္ၾကည့္ေလ၊ ေဒၚလာနဲ႔ဆို၊ 40-50။ ထားလိုက္ပါဦးေတာ့။ 70-80။ ဆိုေတာ့ကာ သူ႔အတြက္ေတာ့တစ္လ 150 နဲ႔ 200 ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းက်န္တယ္။အိမ္ဖုန္းဆက္ဖို႔နဲ႔၊ေဆးလိပ္ဖိုးေလးေခၽြတာလိုက္။ ကြန္ျပဴတာေလာက္ေတာ့ေကာင္းေကာင္း၀ယ္ႏိုင္ေတာ့မွာ။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ စုစားရင္ေကာင္းတာရွိသလို၊ မေကာင္းတာလည္းရွိတာပဲ။ အမ်ားနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ တာ၀န္ေလးေတြေတာ့ ယူၾကရတာေပါ့။ဘယ္သူကေစ်း၀ယ္မယ္။ ဘယ္သူကခ်က္ျပဳတ္မယ္၊ စသျဖင့္ အလွည့္က်တာ၀န္ေလးေတြယူထားရတယ္။ လူညီလို႔အခု ထက္ထိစုေပါင္းၿပီးေခၽြတာစားေသာက္ေနတဲ့အဖြဲ႕ေတြရွိသလို၊တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးစီနီယာ၊ ဂ်ဴနီယာ ခြဲေနလို႔၊ တြက္ကပ္ေနလို႔၊ သူကဘာမလုပ္လို႔၊ ငါကေတာ့ဘာလုပ္ရလို႔၊ ေစာင္းေျမာင္းရင္း၊ ကြဲၿပဲကုန္ၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒံုရင္း ဒံုရင္း၊ ကိုယ့္အိုးေလးနဲ႔ကိုယ္ထမင္းရည္ငွဲ႕ျပန္ခ်က္စားရေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္တစ္ဦးတည္းက်ေတာ့၊စားခ်င္တာခ်က္စား၊ မကုန္ရင္အမွိဳက္ေတာင္း ထဲလႊင့္ပစ္ေပါ့ေလ။ ခုနေျပာသလို အဖြဲ႕နဲ႔က်ေတာ့၊ အခ်င္းခ်င္းျမင္တာေလးေတြရွိလာတဲ့အခါက်ရင္ ..၊ ေသြးေသာက္ ႀကီးေတြအကုန္ အိုးစားကြဲေတာ့တာပဲ။အင္းေပါ့ေလ၊လူေတြပဲဥစၥာ။လူ႔သဘာ၀ကေတာ့ေနရာတိုင္းမွာရွိေနမွာပါပဲ။ အခ်င္းခ်င္းျပႆနာမႀကီးထြားရင္၊ စံု-ခံု အစစ္ခံရတဲ့ဘ၀မေရာက္ခဲ့ရင္ အခ်ိန္တန္(၃)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ ကပၸတိန္ဘ၀ ေရာက္မွာပဲမဟုတ္လား။ သူတို႔ D.S.A. ကအျခားအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။ ရာထူးတိုးဖို႔၊ ကိုယ့္ေရွ႕က Position လြတ္တာေစာင့္ေနရတာမ်ဳိးမရွိ။ မင္နီ အတားမခံရရင္၊ ဆားဗစ္ကဒ္ မထိရင္ ေအာ္တို မက္တစ္တက္သြားတာပဲ။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေနပါေစ။ လူ (၁၀၀၀) ရွိရင္၊ (၁၀၀၀)လံုးရာထူးတိုးၾကေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္နဲနဲပါးပါးသာ လုပ္ ျပ။ မ႐ွဳပ္ရင္မျပဳတ္ေစရဘူး။ သူ အခု ဒီိေရာက္လာတာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ စာေလးသာပံုမွန္လုပ္သြား။ သံုးႏွစ္ျပည့္ရင္သံုးပြင့္ရ၊ ဘြဲ႕လည္းရ၊ အားလံုးအိုေကပဲေပါ့။
အင္း...စိတ္ကူးယဥ္ေနလို႔လည္းမၿပီးေသးပါဘူးေလ။ ငါေတာင္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေပါ့။ အတူေနအခန္းေဖၚကိုႏွိဳးရဦးမယ္။ သူလည္းေစ်း၀ယ္ တာ၀န္က်တာ၊ အတူတူသြားရမွာ။ ဒီေကာင္ကလည္း၊ ညကတည္းကေစ်းသြားရမယ္ဆိုတာေသခ်ာေျပာထားသားနဲ႔။ ဘယ္လိုတုန္း။ ေအးေလ.. ဒါေၾကာင့္လည္း၊ သူသူ..ငါငါ.. ျမင္လာၾကတာကိုး။ တြက္ကပ္တယ္ဆိုတာဒါမ်ဳိးထင္ပါရဲ႕။ ကဲ.. မထရင္နားရင္းပိတ္႐ိုက္ၿပီး ႏွိဳးမယ္ကြာ။ ငါတစ္ေယာက္ထဲေတာ့ မသြားႏိုင္ဘူး ..... ။ ဗိုလ္ဂိုင္စီေကြးေေလးေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ေနရပါေတာ့တယ္။
ေမာ္စကိုေရာက္ၾကည့္ျမင္တိုင္သီရိမဂၤလာေစ်း လို႔ေတာင္ေျပာလို႔ရမယ္ထင္ပါ့။ သီရိမဂၤလာေစ်းနဲ႔မတူတာကေတာ့၊ အဲဒီမွာအသီးအရြက္ သာမက အိုးခြက္ပန္းကန္၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္း၊ အေျခာက္အျခမ္းအကုန္၀ယ္လို႔ရတယ္။ တူတာကေတာ့ခါးပိုက္ႏွိဳက္ရွိသဗ်။ ႐ုရွားေတာင္ ပိုင္းကလာတဲ့မြတ္စလင္ေတြေပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ရဲလည္းေပါတယ္။ ဟိုတုန္းကေရာက္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသား ပိုင္အိုနီးယားေတြ ေကာင္းမွဳေၾကာင့္၊ သူတို႔လည္းဒီေစ်းပဲ အားကိုးရတာ။ ေ၀းေပမယ့္ေစ်း၀ယ္လို႔ေကာင္းတယ္၊တန္လည္းတန္တယ္။ သြားသာသြားရတာ၊ ၾကားဖူးထားတာလည္းရွိေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြ အဲဒီေစ်းမွာခါးပိုက္ႏွိဳက္ခံရဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ရဲေငြညႇစ္တာလည္းခံရဖူး တယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကရွားရွားပါးပါး အ၀ါေရာင္အသားအေရပိုင္ရွင္ေရႊျမန္မာေတြကိုရဲကဖမ္းၿပီးေငြညႇစ္ေရာ။ ဒါေပမယ့္အမွန္ အကန္ပတ္(စ္)ပို႔ ျပႏိုင္ေတာ့၊ ညစ္ၿပီးရဲကားနဲ႔ဘယ္ေနရာမွန္းမသိတင္ေခၚသြား။ ၿပီးေတာ့မွေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ခ်ထားခဲ့လိုက္ေတာ့၊ အဲဒီ ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြ Taxi ငွားျပန္ရရွာတယ္။ ရဲေတာင္းတဲ့႐ူဘယ္(လ္)-၂၀၀ ေလာက္မေပးမိေတာ့၊ ကားကို ၃၀၀ ေပးစီးၿပီးမွကိုယ့္ ေနရာကိုျပန္ေရာက္တယ္။သူကေတာ့အခုထက္ထိတစ္ခါမွမႀကံဳရေသး။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သတိေတာ့ထားမွ။
အင္း .. မသြားမျဖစ္ေတာ့လည္းသြားရမွာေပါ့ေလ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကလခ ပဲေပးထားတာ။ ကိုယ့္၀မ္းကိုကိုယ့္ဘာသာပဲခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ ၿပီးျဖည့္ရမွာ။ သူအသီးအရြက္ေလးလည္းစားခ်င္ေသးတာကိုး။ နီးနီးနားနား၊ ရမ္(မ္) စတိုးလိုေနရာ၊ ဗီယက္နမ္ေစ်းလိုေနရာမွာ၀ယ္ရင္ ေတာ့ရပါရဲ႕။ သူေဌးမားကက္ဆိုေတာ့တစ္ႀကိမ္တည္းနဲ႔လန္႔ေနၿပီ။ ရမ္(မ္)စတိုးဆိုတာကလည္းေဗာ္(ဒ္)ကာနဲ႔ဘီယာအကဒ္လိုက္ပဲ၀ယ္ ေသာက္လို႔ေကာင္းတဲ့မားကက္ႀကီး၊ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ့စိန္ေတာင္၀ယ္လို႔ရတဲ့ေနရာ။ ေရွ႕လဆိုရင္ဒီမွာ ေရႊလိေမၼာ္လို၊ လိေမၼာ္သီး အလံုးေသးေသးေလးေတြနဲ႔၊ ပန္းသီးခ်ဥ္ခ်ဥ္ေတြပဲစားရေတာ့မွာ။ ငွက္ေပ်ာသီးေတာင္ အီေကြေဒါ ကေန အင္ပို႔(တ္) လုပ္ရ တဲ့ကို႐ုရွား ေတြရယ္..ဒံုးပ်ံေတြလႊတ္ေနတယ္။ အပ္တို႔၊ ေဘာ(လ္)ပင္ တို႔ေတာင္ထုတ္လုပ္ဖို႔မစဥ္းစားတဲ့သူတို႔ေတြ၊ ေဆာင္းတြင္းႀကီးရွင္ေအာင္စိုက္ ႏိုင္တဲ့စိုက္ပ်ဳိးေရးသုေတသနလုပ္ဖို႔လည္း စိတ္မ၀င္စားဘူးထင္ပါ့။ သူမ်ားကိုလက္နက္ေရာင္းစားဖို႔ေလာက္ပဲေတြးေနတာေလ။ သူက လည္းငွက္ေပ်ာသီးဆိုအေသႀကိဳက္။ညဘက္ငွက္ေပ်ာသီးစားၿပီး၊မနက္အိပ္ယာထသေဘၤာသီးေလးေလြးလိုက္ရရင္၀မ္းမွန္ၿပီး၊ က်န္းမာ တယ္တဲ့။ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ကေတာ့၊ “မနက္သေဘၤာ၊ ညငွက္ေပ်ာ” ဆိုတဲ့အတိုင္းေနထိုင္စားေသာက္ၿပီး တိုင္းျပည္တာ၀န္ေက်ျပြန္စြာထမ္း ေဆာင္ခဲ့တာပဲ။
ဒီေမာ္စကိုကို ေရာက္စကေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကိုပညာရွင္တစ္ဦးအေနနဲ႔ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆို ၿပီးေလ။ လူႀကီးေတြကေတာ့ေျပာတာပဲ။ ဒီမစ္ရွင္ ကိုတကယ္ထူးခၽြန္တဲ့ လက္ေရြးစင္ အရာရွိေတြ ေရြးခ်ယ္ၿပီးေစလႊတ္တာဆိုေတာ့ကာ၊ နဲနဲေတာ့ ၾကြမိတာေပါ့။ ေသြး ..ေျပာတာပါ။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္တဲ့အခါ .. ဘာတဲ့ .. ေရာမေရာက္ရင္ေရာမလိုက်င့္ရမယ္ဆိုလား..။ ေခါင္း ထဲေတာ့႐ိုက္ထည့္ေပးလိုက္တာပဲ။ အားလံုးေတာ့လည္းမမွတ္မိ။ အဲဒါေၾကာင့္သူ ရတဲ့ လခ ကိုအကုန္သံုးတယ္။ စားတယ္၊ ေသာက္ တယ္။သိပ္ၿပီးကပ္စီးကုပ္မေနဘူး။ အဲ.....ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့၊ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြလို၊ ကြန္ျပဴတာေတြ၊ အင္တာနက္ ေတြအပိုင္သံုးခ်င္လာတယ္။ကြန္ျပဴတာကိုေတာ့ဟိုမွာကတည္းကေက်ာင္းမွာသံုးဖူးပါတယ္။အင္တာနက္ကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေ၀းတာေပါ့။ ဒီေရာက္ေတာ့သူဒါကိုအရမ္းပဲစိတ္၀င္စားမိလာတယ္။ သူ႔မ်က္စိထဲမွာအားလံုးအသစ္အဆန္းႀကီးပဲကိုး။ ႀကိဳးစားရင္ၾကင္ယာေတာင္ရႏိုင္ တယ္ဆိုတာ၊ သူ႔မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕။ သူ စၿပီးစဥ္းစားေတာ့တယ္။ ဒီအတုိင္းသံုးေနလို႔ေတာ့မျဖစ္။ စုမွ ..... ၀ယ္မွ ...။
သူေခၽြတာေရး စအေကာင္အထည္ေဖၚပါေတာ့တယ္။ စားတာေသာက္တာကအစေပါ့ေလ။ ပထမဆံုးလုပ္ျဖစ္တာက .. စိတ္တူကိုယ္တူ နီးစပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စုၿပီးခ်က္စားတဲ့နည္းပဲ။ စလုပ္တဲ့လမွာပဲအက်ဳိးသက္ေရာက္မွဳကသိသာလာတယ္။ အရင္တုန္းကလိုေက်ာင္း ကအျပန္မွလိုအပ္တာေလးေတြ၀ယ္ျခမ္းၿပီး၊ အေဆာင္ကိုေရာက္၊ ဟာေနတဲ့ဗိုက္ကို၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏြားႏို႔နဲ႔ေပါင္မုန္႔ တစ္ခုခု ျဖစ္ျဖစ္၊ အဆင္ေျပသလိုစားေသာက္တဲ့ပံုစံေတြ ဇယားေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။ ဟိုတုန္းကဆိုေက်ာင္းမွာပဲ၊ မုန္းစားခ်ိန္မွာတစ္ခုခု၀ယ္စား တာေလ။အဆာေျပ..(ခ်ား)လို႔ေခၚတဲ့လက္ဘက္ရည္ပူပူတစ္ခြက္နဲ႔၊ ေဟာ့ေဒါ့တစ္ခုေလာက္စားလိုက္ရင္အနဲဆံုးတစ္ေဒၚလာရဲ႕သံုးပံုတစ္ ပံုေလာက္ ကုန္ၿပီ။ ေက်ာင္းကင္တင္းမွာ ၀ယ္စားရင္ေတာ့၊ ႐ုရွားေက်ာင္းသားေတြစားသလို မစားနဲ႔ဦး။ ေပသီးတြက္ၿပီးစားရင္ေတာင္၊ ေဒၚလာ၀က္ေလာက္ကုန္ၿပီ။အဲဒီကင္တင္းကိုသူအၿမဲေရာက္တယ္၊စားလည္းစားတယ္။ ဗမာပါးစပ္နဲ႔ကိုက္တာဆိုလို႔၊ ထမင္းနဲနဲကိုအသား မ်ားမ်ားနဲ႔ေၾကာ္ထားတဲ့၊ ထမင္းေၾကာ္လို႔ပဲဆိုပါေတာ့၊ အဲဒါတစ္မ်ဳိးပဲသူခံတြင္းေတြ႕တယ္။ ေန႔တိုင္းလိုလို၀ယ္စားေတာ့၊ အခုမွသူျပန္ ေတြးမိတယ္၊ မကိုက္ေရးခ်ာမကိုက္ပါလား။ ႏွေျမာလိုက္တာ။
အခုေနာင္ေတာ္စီနီယာႀကီးမ်ားရဲ႕နည္းအတိုင္း၊ စုခ်က္စားေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ကေတာ္ေတာ္သက္သာေပတာကိုး။ တခ်ဳိ႕လည္း၊ ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္တစ္ဦးတည္းခ်က္စားၾကတာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အမ်ားနဲ႔စုၿပီးေပါင္းစားႏိုင္ရင္ေတာ့တြက္ေခ်ကိုက္တယ္။ ႐ုိက္(စ္)ကြတ္ကာ ရွားတဲ့ဒီေနရာမွာ .. ေတာ္ေတာ္လည္း အက်ဳိးရွိပါေပတယ္။ လကုန္ရင္ စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္၊ ႐ူဘယ္(လ္) 1500 ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုရင္ အစြမ္း ကုန္ပဲ။ တြက္ၾကည့္ေလ၊ ေဒၚလာနဲ႔ဆို၊ 40-50။ ထားလိုက္ပါဦးေတာ့။ 70-80။ ဆိုေတာ့ကာ သူ႔အတြက္ေတာ့တစ္လ 150 နဲ႔ 200 ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းက်န္တယ္။အိမ္ဖုန္းဆက္ဖို႔နဲ႔၊ေဆးလိပ္ဖိုးေလးေခၽြတာလိုက္။ ကြန္ျပဴတာေလာက္ေတာ့ေကာင္းေကာင္း၀ယ္ႏိုင္ေတာ့မွာ။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ စုစားရင္ေကာင္းတာရွိသလို၊ မေကာင္းတာလည္းရွိတာပဲ။ အမ်ားနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ တာ၀န္ေလးေတြေတာ့ ယူၾကရတာေပါ့။ဘယ္သူကေစ်း၀ယ္မယ္။ ဘယ္သူကခ်က္ျပဳတ္မယ္၊ စသျဖင့္ အလွည့္က်တာ၀န္ေလးေတြယူထားရတယ္။ လူညီလို႔အခု ထက္ထိစုေပါင္းၿပီးေခၽြတာစားေသာက္ေနတဲ့အဖြဲ႕ေတြရွိသလို၊တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးစီနီယာ၊ ဂ်ဴနီယာ ခြဲေနလို႔၊ တြက္ကပ္ေနလို႔၊ သူကဘာမလုပ္လို႔၊ ငါကေတာ့ဘာလုပ္ရလို႔၊ ေစာင္းေျမာင္းရင္း၊ ကြဲၿပဲကုန္ၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒံုရင္း ဒံုရင္း၊ ကိုယ့္အိုးေလးနဲ႔ကိုယ္ထမင္းရည္ငွဲ႕ျပန္ခ်က္စားရေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္တစ္ဦးတည္းက်ေတာ့၊စားခ်င္တာခ်က္စား၊ မကုန္ရင္အမွိဳက္ေတာင္း ထဲလႊင့္ပစ္ေပါ့ေလ။ ခုနေျပာသလို အဖြဲ႕နဲ႔က်ေတာ့၊ အခ်င္းခ်င္းျမင္တာေလးေတြရွိလာတဲ့အခါက်ရင္ ..၊ ေသြးေသာက္ ႀကီးေတြအကုန္ အိုးစားကြဲေတာ့တာပဲ။အင္းေပါ့ေလ၊လူေတြပဲဥစၥာ။လူ႔သဘာ၀ကေတာ့ေနရာတိုင္းမွာရွိေနမွာပါပဲ။ အခ်င္းခ်င္းျပႆနာမႀကီးထြားရင္၊ စံု-ခံု အစစ္ခံရတဲ့ဘ၀မေရာက္ခဲ့ရင္ အခ်ိန္တန္(၃)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ ကပၸတိန္ဘ၀ ေရာက္မွာပဲမဟုတ္လား။ သူတို႔ D.S.A. ကအျခားအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။ ရာထူးတိုးဖို႔၊ ကိုယ့္ေရွ႕က Position လြတ္တာေစာင့္ေနရတာမ်ဳိးမရွိ။ မင္နီ အတားမခံရရင္၊ ဆားဗစ္ကဒ္ မထိရင္ ေအာ္တို မက္တစ္တက္သြားတာပဲ။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေနပါေစ။ လူ (၁၀၀၀) ရွိရင္၊ (၁၀၀၀)လံုးရာထူးတိုးၾကေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္နဲနဲပါးပါးသာ လုပ္ ျပ။ မ႐ွဳပ္ရင္မျပဳတ္ေစရဘူး။ သူ အခု ဒီိေရာက္လာတာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ စာေလးသာပံုမွန္လုပ္သြား။ သံုးႏွစ္ျပည့္ရင္သံုးပြင့္ရ၊ ဘြဲ႕လည္းရ၊ အားလံုးအိုေကပဲေပါ့။
အင္း...စိတ္ကူးယဥ္ေနလို႔လည္းမၿပီးေသးပါဘူးေလ။ ငါေတာင္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေပါ့။ အတူေနအခန္းေဖၚကိုႏွိဳးရဦးမယ္။ သူလည္းေစ်း၀ယ္ တာ၀န္က်တာ၊ အတူတူသြားရမွာ။ ဒီေကာင္ကလည္း၊ ညကတည္းကေစ်းသြားရမယ္ဆိုတာေသခ်ာေျပာထားသားနဲ႔။ ဘယ္လိုတုန္း။ ေအးေလ.. ဒါေၾကာင့္လည္း၊ သူသူ..ငါငါ.. ျမင္လာၾကတာကိုး။ တြက္ကပ္တယ္ဆိုတာဒါမ်ဳိးထင္ပါရဲ႕။ ကဲ.. မထရင္နားရင္းပိတ္႐ိုက္ၿပီး ႏွိဳးမယ္ကြာ။ ငါတစ္ေယာက္ထဲေတာ့ မသြားႏိုင္ဘူး ..... ။ ဗိုလ္ဂိုင္စီေကြးေေလးေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ေနရပါေတာ့တယ္။
သရဲနီတို႔ေပ်ာ္စံရာသို႔ --> (ပံုကိုႏွိပ္ေတာ္မူ)
2 comments:
:)
hahah,
bar tway yay pyan p lae?...russia novel lar bya...bae lo nar lal ya mal hman lae ma thi woo...taw taw tway khaw naing swan shi par pay tae khin byar...pi tot takhu pyaw mal bya..ko shershay ka ru ka ma hote woo so tar ko d ka lu taw taw myar myar thi nay kya p so tot ako yay nay tar tway alkar phit ma nay woo lar?..knaw ahtin pyaw tar par..saung myaung pyaw nay tar tot ma hote par woo ....d ru ka lu tway akyaung ko ru yout fuu tae lu htat bae thu hma po ma thi naing loh par khin byar....d hmar shi nay tae ayat thar (koh htat amyar kyi clever) myar hte ka ta yout hma ma hote woo so tar thate thi thar loon nay tae bya...nae nae talky lay tway thin lite par ohn khin byar...ok?..
hartha myar hnit that thu:)
^^^^To hartha myar hnit that thu^^^^^
ဗိုလ္ဂိုင္စီေကြးေေလးေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ေနရပါေတာ့တယ္။
Carry on ko Sher shay.
Post a Comment