ရသလွ်ာရွည္

ဘလွ်ာရွည္ကား သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္၏။ ထိုေနာက္ သက္ေပ်ာ့တစ္ခ်က္ကို ႐ွိဳက္သြင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေသာ္ သက္ဖိုတစ္ခ်က္ ျပင္းစြာ မွဳတ္ထုတ္၍ သက္မတစ္ခ်က္ ခ်ည့္နဲ႔စြာ ႐ွဴထည့္ၿပီးသကာလ လက္ပိန္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေရွ႕ေထာက္ကာ ကိုယ္ကိုင္း၍ အားယူ ထလိုက္သည္။ မာဆတ္ မသြားႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ နာတတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အလိုက္မသိလြန္းသည့္ ခါးကို ေျဖးညင္းစြာ ျပန္ဆန္႔ၿပီးေနာက္ ဘယ္ေျခေထာက္ကို ေျဖးညင္းစြာ စလွမ္း၏။ ေရွ႕သို႔ ေျခာက္လွမ္းမွ် လွမ္းၿပီးေနာက္ ရပ္လိုက္သည္။ မရပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့။ ေရွ႕မွာ ၀ါးထရံ ပိတ္ေနမင့္ကိုး။ သို႔ျဖင့္ အေနာက္သို႔ ၁၈၀ ဒီဂရီ ျပန္လွည့္ကာ ယခင္နည္းအတိုင္း ျပန္ေလွ်ာက္သည္။ ေျခလွမ္း ငါးလွမ္းစာမွ် လွမ္းၿပီးသည္ႏွင့္ နဂိုေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ တဖန္ျပန္လွည့္ကာ ေျခစလွမ္းမည္ျပဳေသာ္ အေတြးတို႔က ေခါင္းထဲ ဆြဲမေခၚဘဲ ၀င္လာေပသည္။
“ ႏို႔ .. ခုနက ေျခာက္လွမ္း လွမ္းတယ္။ ခု .. ျဖင့္ ငါးလွမ္း၊ .. ဘယ္ကေနဘယ္လို တစ္လွမ္းေပ်ာက္သြားပါလိမ့္ ” ဟု နက္နဲစြာ ေတြးမိ၏။ မ်က္ခံုးတြန္႔၍ေတြးသည္၊ မ်က္ခံုးကို ျပန္ျဖန္႔ၿပီးစဥ္းစားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူသေဘာေပါက္သည္။ ဒုတိယတစ္ေခါက္မွာျဖင့္ ၾကမ္းက အေပါက္ႀကီးကို ကြ်ံမွာစိုး၍ အျမန္ေက်ာ္လွမ္းလိုက္သည္ကိုး။ သို႔ျဖင့္ တစ္လွမ္းစာ ေပ်ာက္သြားျခင္းျဖစ္မည္။ ျဖစ္တတ္တာပဲဟု ေျဖသိမ့္ လိုက္၏။ သို႔ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း အေတြးထဲ ၀င္လာျပန္သည္က ၾကမ္းေပါက္ေတာင္ ျပန္မဖာႏိုင္၊ မျပင္ႏိုင္သည္မွာ အေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ ၿပီဆိုတာဘဲ။ အစုတ္အျပတ္ အေဟာင္းအႏြမ္းတို႔ျဖင့္သာ အတိၿပီးကုန္ေသာ မိမိပတ္၀န္းက်င္ေသးေသးေလးကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ မွန္းမသိ ေ၀့၀ဲကာ ၾကည့္မိျပန္သည္။ ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ၊ ဘယ္ညာေတာင္ေျမာက္။

မ်က္လံုးမ်ားက ေ၀သီသီ ေ၀့သဲသဲ၊ ႏွာေခါင္းေပါက္အစံုမွ ေပ်ာ့တြဲတြဲ ပ်စ္ခြ်ဲခြ်ဲ ႏွပ္မစင္ရည္မ်ားက ေဆာင္းေလတစ္ခ်က္ ပစ္အတိုက္မွာ ခပ္ငိုက္ငိုက္ သြယ္၀ိုက္ကာ စီးက်လာသည္။ သို႔ျဖင့္ အိပ္ကပ္ထဲရွိ ထရိတ္ဒါးေဟာ္တယ္က အလစ္ႏွိဳက္လာေသာ လက္ကိုင္ပု၀ါကို ထုတ္ကာ အသာသုတ္၏။ ၿပီးေသာ္ ႏွဳတ္မွ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္သည္။

“ ဘေလာ့ေလာကႀကီး ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီနည္း ..... ?

ေလးစားရပါေသာ စာ႐ွဳသူ..။ ကြ်ႏု္ပ္ ႐ူးသြားၿပီဟု အထင္မေရာက္ႏွင့္ဦး။ “ရသ” စာေပဆိုတာ ဒီလိုမ်ဳိးလားဟု ႀကိဳးစား၍ ေရးၾကည့္မိျခင္း သာ။ ေရးသာေရးသည္။ မသိ၊ မတတ္သျဖင့္ အၿပီးသတ္ ဆက္ေရးရန္ မျဖစ္ေခ်ေတာ့။ ဘဇာေၾကာင့္နည္း။ ရွင္းပါအံ့။

လြန္ခဲ့ေသာအခ်ိန္ေတြက ကြ်ႏု္ပ္မွာ ကမၻာ့စီးပြား ပ်က္ကပ္ဒဏ္ကို အလူးအလဲခံေနခဲ့ရသည္ေလ။ သို႔ကလိုေၾကာင့္ ဘေလာ့ဘက္ မလွည့္ ႏိုင္၊ အေမရိကားတြင္ စေတာ့ရွယ္ယာ အိတ္ခ်ိန္းေတြ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္သည္ဆို၏။ ထိုစေတာ့ရွယ္ယာ အိတ္ခ်ိန္းေတြ ကေမာက္ကမ ျဖစ္၍ မိမိတို႔ တိုက္နယ္ေလးရွိ အစိုးရဆက္သြယ္ေရး တယ္လီဖုန္း အိတ္ခ်ိန္းလည္း ေကာင္းလိုက္ ပ်က္လိုက္ ျဖစ္ေန၏။ အစိုးရမင္းမ်ား ေျပာတာကေတာ့ ဒါေတာင္ သူတို႔ ေတာ္လြန္း၍ ဒီေလာက္ဘဲ ျဖစ္တာတဲ့။ ႏို႔မို႔ဆို နစ္လိုက္ ျမဳပ္လိုက္ေတာင္ ျဖစ္ဦးမွာတဲ့။ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ေတာင္ ဘုရားၿပီးလွ်င္ သူတို႔ကို တစ္ဆက္တည္း ကန္ေတာ့ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနၿပီဆိုသည္။

အေမရိကားက ေလးမန္းအင္ဘရားသား ကုမၸဏီႀကီး ကြဲသည္။ အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ ရြာက အင္တာနက္လည္း ခဏခဏ က်ကြဲၿပီး ပ်က္ေနသည့္ အခ်ိန္သာမ်ားသျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္ မဘေလာ့ႏိုင္ျခင္းသာ။ ေဟာ .. အခု အင္တာနက္ အကြဲႀကီး ျပင္ဆင္ၿပီး၍ ေလွကားေထာင္ တက္ၾကည့္ေသာ္၊ ဘေလာ့အကယ္ဒမီ ေပးပြဲႀကီးႏွင့္ ဆိုက္ဆိုက္ႀကီး တိုးေလေတာ့သည္။ ႏြားငတ္ႏွင့္ ေကာက္႐ိုးပုပ္ေတြ႕သည့္ႏွယ္ ကြ်ႏု္ပ္ကား ထိုပြဲႀကီးကို အငမ္းမရ ထိုးဟပ္ေတာ့၏။ (တေလာက မစ္(စ္)ငထက္ျပားဖမ္းပြဲႀကီး အေၾကာင္း သူမ်ား ေဖါက္သယ္ခ်၍ လာျပန္ပဟ ဒီတစ္ခါ ဘာပြဲလဲဟဲ့ဟု စိတ္၀င္စားမိျခင္းျဖစ္သည္။) ဟပ္သာဟပ္၊ ေကာက္႐ိုးႏွင့္ ႏွဳတ္သီး အလြဲႀကီးလြဲေသာ အေကာင္ႏွယ္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ စျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ဘ၀င္ကား ခ်က္ခ်င္း အေပၚသို႔ ေျမာက္ကာ တက္သြားေခ်သည္မွာ ဦးေက်ာ္ ရင္စီးသည့္ မီးပံုပ်ံႏွယ္ ဘယ္ယိမ္းညာယိုင္ျဖင့္၊ ေလထဲ ႏွစ္ရက္ခန္႔ တြဲလဲခိုစီးၿပီး ခုေတာ့ မွိဳင္းယိုလို႔ ကိုး႐ိုကားယား ဆင္းလာကာ၊ ဤပို႔စ္ကို ထိုင္ေရးမိျခင္း ျဖစ္သည့္တမံု႔။

ခ်စ္လွစြာေသာ စာ႐ွဳသူတို႔..။ သက္ထီးသက္မ အစံုလိုက္ ပူးခ်ၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေတြးၾကည့္ပါဦး။ ကြ်ႏု္ပ္ကိုယ္စား အလ ကားေတြးေပးၾကပါ။ အကယ္ဒမီဘုတ္အဖြဲ႕က ကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ ဤဘေလာ့ကို “ရသ” စာေပစာရင္းထဲ သြတ္ၿပီးသြင္းထား၏။ အေခ်ာင္းလိုက္ အသြင္းမခံရသျဖင့္ေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္ေက်နပ္ပါသည္။ ရွာမွရွား၊ ဇကာတင္ စာရင္းေပါက္သည္ဆိုတာ နည္းသည္မဟုတ္။ ထပ္၍ ေသခ်ာ ေတြး ၾကည့္ပါ။ ကြ်ႏု္ပ္မွ မေျမာက္လွ်င္ အဘယ္သို႔ေသာသူ ေျမာက္မည္နည္း၊ အိုဘားမား သမၼတျဖစ္ဖို႔ရွိသည္မွာ ဘာမွမထူးဆန္း။ သူ ေျမာက္ စရာမလိုေခ်။ ေျမာက္လွ်င္ ပထမသက္တမ္းမွာဘဲ ညႇပ္ဖိနပ္ျဖင့္ အေပါက္ခံရမည္။ ေဒၚစုလြတ္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လွ်င္လည္း ေျမာက္စရာ မရွိ။ လြတ္လမ္းမွ မျမင္မိသကိုး။ ထားေခ်ေတာ့ လမ္းလြဲေနၿပီ။ လွ်ာရွည္အား “ရသစာေပ” စာရင္းထဲ သြတ္ၿပီး သြင္းထားသျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္ ေျမာက္ကာ ဟိုးအေပၚက ရသစာလား ဘာလားမသိသည့္ စာတစ္ပိုဒ္ကို ေရးမိျခင္းသာ။ သို႔ေပမင့္ မည္သို႔ပင္ႀကိဳးစား ႀကိဳးစား။ ဆက္ေရးရန္ မတတ္သာေတာ့သျဖင့္၊ ဤမွာပင္ တန္းလန္းႀကီး ရပ္ထားမိျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္ ေနာက္ေန႔တြင္ အဆံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါဦးမည္။ ေလ့လည္းေသခ်ာ ေလ့လာပါဦးမည္။ ဒီႏွစ္ အကယ္ဒမီ မခ်ိတ္ႏိုင္လည္း ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး ေရႊစင္ဆုရဖို႔ အားခဲထားပါသည္။ က်န္ရစ္မင္းႀကီး 'လူမင္း 'ေျပာသလို၊ (အာလုပ္သံႀကီးျဖင့္) “ေစတနာရဲ႕ အက်ဳိး .. ဟိုး ဟိုး ခံစားရတာ ပါဘဲ” ဆိုသလိုေပါ့။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ေနာက္ႏွစ္တြင္ ထိုကဲ့သို႔ စင္ေပၚမွာ ေျပာႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္မည္။

ခ်စ္စြာေသာ စာ႐ွဳသူ..။ ကြ်ႏု္ပ္ ဘေလာ့ေလာကမွ အေသထြက္၊ အရွင္ထြက္၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ မထြက္မခ်င္း ရသေျမာက္ စာေပမ်ား ႀကိဳးစားေရးသားသြားပါမည္။ ကြ်ႏု္ပ္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ “ရသ” စာေပကိုသာ အေလးထား ေရးသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သတင္းဆိုး ပို႔အပ္ပါသည္။